Saturday, September 11, 2004

Ohana Means Family

I hear wedding bells! Ilang oras na lang, WEDDING NA!!

Pero bago ko i-share ang excitement ko sa inyo, let me share to you one of the most life-changing events of my life.

Ngayon alam ko na kung bakit umiiyak yung mga biktima sa korte pag ini-interrogate na sila. Kung pwede lang, mag-vanish ka na lang into thin air.

I lost my bag last Saturday. It was taken from me.

Masakit pala no? Iniisip ko pa lang na nasa ibang tao na yung mga bagay na pinakatago-tago ko, parang napapaluha na ko. Pero sabi nga ni Papa, di bale na yung mga bagay na yon, kasi mapapalitan naman. What's important is that I got home safe.

As we were on our way home, I was vomitting in the backseat. Kulang na lang pati yung buong istomak ko e maisuka ko. Dahil na rin sa hilo, sa takot sa sermon ni Papa pagkauwi, at sa stress na naranasan ko this month. I was happy, but I knew I was abusing myself already.

I was crying like a child when Ate Dins, Kuya Den and I reached home. And Papa embraced me with all his might, took me upstairs to my room and just held me until I couldn't cry anymore. He did not ask me anything, he just stroked my hair and held me.

Ang sarap. Feeling ko, 3 years old ulet ako.

Eto nga pala ang bagong number ko: 09272197317.

Itext nyo lang ako for comments, suggestions, orders, delivery, etc.

1 Comments:

  • At 9:00 AM, Blogger batjay said…

    ang galing naman ng papa mo. i-cherish mo ang mga oras na yan habang magkasama pa kayo.

     

Post a Comment

<< Home